Blog organizacji 
„Biblie dla Europy”

 
Na temat określeń dusza i duch dyskutowano obszernie na polu filozofii, literatury i religii. Nawet naukowcy pokusili się o poczynienie uwag na temat duszy. Niemniej jednak często dusza i duch traktowane są jako jedno i to samo i używane wymiennie.

To nasuwa następujące pytanie: „Czy między duszą a duchem istnieje jakaś różnica, a jeśli tak, czy ma to jakieś znaczenie?”.

Bez względu na to, co mówi filozofia, literatura, religia, a także niektórzy naukowcy, musimy zadać następujące pytanie: „Co mówi Biblia?”. W księdze tej znajdujemy wiele wyraźnych odniesień i do duszy, i do ducha. Co zatem mówi o nich Słowo Boże? I dlaczego wiedza na ten temat może odgrywać bardzo ważną rolę w czynieniu duchowych postępów i w utrzymywaniu więzi z Bogiem?

Czy dusza i duch to to samo?

W Pierwszym Liście do Tesaloniczan 5:23 czytamy: „I niech sam Bóg pokoju uświęci was zupełnie, i niech wasz duch i dusza, i ciało będą zachowane w całości, bez zarzutu, przy przyjściu naszego Pana Jezusa Chrystusa”.

Werset ten mówi nam wyraźnie, że ludzkie istoty składają się z trzech części — ducha, duszy i ciała. W grece, oryginalnym języku Nowego Testamentu spójnik „i” w wyrażeniu „duch i dusza, i ciało” wskazuje, że te trzy części różnią się od siebie. Jak więc ciało jest czymś oddzielnym i różnym od duszy, tak również dusza — czymś oddzielnym i różnym od ducha. Przedstawia to poniższy diagram:

 
W Liście do Filipian 4:6 otrzymujemy nakaz na pozór niemożliwy do spełnienia:

„O nic się nie martwcie”.

Lista okoliczności, jakie przysparzają nam zmartwień w życiu osobistym — problemy w relacjach z ludźmi, kłopoty finansowe, niegrzeczne dzieci, stres w pracy, jej brak, itd. — jest długa. Na dodatek dzisiaj zasypywani jesteśmy wydarzeniami ze świata, przyprawiającymi nas o zmartwienia — ekonomiczną niepewnością, wojnami, wrzeniem społecznym — przekazywanymi nam na pasku serwisów informacyjnych nadawanych 24 godziny na dobę. W obliczu tak wielu trudności czy Boży nakaz stał się przeżytkiem lub jest nieracjonalny?

Jaka myśl kryje się w tym, gdy Nowy Testament mówi o życiu? Przykładowo, kiedy Pan Jezus powiedział w Ewangelii Jana 10:10: „Ja przyszedłem, aby miały życie i miały je w obfitości”, co miał na myśli? Czy chodziło Mu o to, że pomoże nam mieć lepsze ludzkie życie, że je ubogaci?

Wszyscy zapewne słyszeliśmy, jak inni mówili: „Bóg mnie pobłogosławił”. Zwykle słowa te padają w związku z sukcesem, jaki odnieśliśmy, zdrowiem, rodziną, majętnością lub pracą. Tak mówią nawet sportowcy, którym udaje się wywalczyć ważne zwycięstwo. Wszyscy chcemy zaznawać Bożego błogosławieństwa.

Na ogół się uważa, że gdy Bóg błogosławi, to daje coś dobrego. Możemy więc powiedzieć, że Boże błogosławieństwo spoczywa na wszystkich, zarówno na wierzących, jak i niewierzących. W Ewangelii Mateusza 5:45 czytamy, że Ojciec, który jest w niebiosach, sprawia, że Jego słońce wschodzi nad złymi i dobrymi, i zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych.

Ale czy Boże błogosławieństwo dotyczy jedynie rzeczy materialnych? Wprawdzie je obejmuje, jednak myśl o błogosławieństwie odnoszącym się głównie do rzeczy materialnych znacznie ogranicza nasze zrozumienie tego, co Bóg ma w sercu wobec nas, wierzących. Jakie zatem pełniejsze znaczenie ma to, że Bóg nas błogosławi?

W Drugim Liście do Koryntian 13:5 apostoł Paweł zadaje korynckim wierzącym pytanie: „Albo czy nie uświadamiacie sobie co do samych siebie, że Jezus Chrystus jest w was?”. Wyrażenie „Jezus Chrystus jest w was” mogło nam się wydać zaskakujące bądź też przeczytaliśmy je, nie zastanawiając się zbytnio nad jego znaczeniem. Co ono jednak znaczy i jak ważną rolę odgrywa dzisiaj w naszym życiu chrześcijańskim?