Gdy przyjęliśmy zbawienie, narodziliśmy się na nowo z Bożym życiem. To doświadczenie było doprawdy wspaniałe i radosne! Ale odrodzenie to jedynie początek duchowej wędrówki.
Następnym krokiem jest poświęcenie czy też oddanie siebie Panu. W niniejszym artykule przyjrzymy się temu, co znaczy poświęcenie i dlaczego jest to tak istotny krok w naszej wędrówce z Panem, która trwa całe życie.
Cały świat słyszał o narodzinach Jezusa. Ale czy kiedykolwiek zastanawiałeś się nad tym, czy dobrze znana opowieść o tym zawiera w sobie coś więcej? Skoro Biblia szczegółowo opisuje narodziny Jezusa, to czy wydarzenie to posiada jakieś głębsze znaczenie?
W niniejszym artykule posłużymy się wersetami i przypisami z Nowego Testamentu w Przekładzie Odzyskiwania, aby zobaczyć coś na temat znaczenia narodzin Jezusa. Już pobieżny rzut oka na prawdziwe znaczenie tego faktu spotęguje naszą miłość do Jezusa i wyniesie na wyższy poziom nasze uwielbienie dla Niego.
Wielu chrześcijan zadaje sobie z niepokojem pytanie, czy może utracić zbawienie. Kiedy uwierzyłeś w Pana, zapewne byłeś pewien, że zostałeś zbawiony. Ale po jakimś czasie przestajesz już być tego taki pewien — może dlatego, że zgrzeszyłeś lub w czymś zawiodłeś — i masz poczucie, że twemu zbawieniu coś zagraża.
Biblia zapewnia nas jednak, że kiedy już uwierzymy w Chrystusa, nigdy zbawienia nie utracimy. W niniejszym artykule na podstawie niezmiennego Słowa Bożego przedstawiamy siedem dowodów, które pokazują, że nasze zbawienie w Chrystusie jest nieodwracalne i na wieki bezpieczne.
Życie chrześcijańskie to życie wiary. Biblia mówi, że wierzący postępują przez wiarę, a nie opierając się na tym, co widzą. Z naszego doświadczenia wynika jednak, że często — zwłaszcza gdy napotykamy trudne okoliczności — się zniechęcamy i ciężko nam złożyć ufność w Bogu. Staramy się wierzyć, ale czasem wydaje się, jakby nie starczało nam wiary.
List do Hebrajczyków 11:1 mówi, że wiara konkretyzuje rzeczy, na które mamy nadzieję, i przekonuje nas o rzeczach, których nie możemy zobaczyć. Wszyscy z pewnością pragniemy tego doświadczać w swym codziennym chrześcijańskim postępowaniu. W jaki sposób jednak tę wiarę uzyskujemy? Jak możemy umacniać się w wierze, zwłaszcza w obliczu trudności?
Aby odpowiedzieć na te pytania, przyjrzyjmy się paru kluczowym wersetom o wierze.
Czym właściwie jest wiara? Pozytywnym myśleniem, czy też niezłomnym postanowieniem o wierzeniu w coś, nawet w obliczu trudności? Czy niektórzy ludzie mają po prostu wrodzoną zdolność do posiadania większej wiary niż inni?
Życie chrześcijańskie ma dwa aspekty: widzialny i niewidzialny. Często łatwo jest nam skupić się na tym, co widzimy — swoim zachowaniu, działaniach kościoła, służbie Bogu i trosce o innych. Ale jeśli zajmujemy się wyłącznie tym, co widzialne, możemy zaniedbać to, co niewidzialne: naszą ukrytą więź z Panem.
W jednym z poprzednich artykułów zobaczyliśmy, że najlepsza porą dnia na spędzanie czasu z Panem jest poranek, zanim jeszcze pochłonie nas wir codziennych obowiązków. Poniżej przedstawiamy niektóre zasady i praktyczne wskazówki, pomocne do wyrobienia tego nawyku.
List do Hebrajczyków 4:12 oznajmia: „słowo Boga jest żywe i działające”. Dzięki temu, że takie jest, jest ono bardzo aktywne. Czyni wiele rzeczy zarówno dla Boga, jak i dla nas. W niniejszym artykule przyjrzymy się kilku wersetom, które ukazują sześć podstawowych funkcji, jakie pełni żywe i działające Słowo Boże.
Czy wiedziałeś, że Biblia mówi o czymś takim, co nazywa się przeobrażeniem? Słowo to pojawia się w następujących wersetach z Nowego Testamentu:
Drugi List do Koryntian 3:18: My wszyscy jednak, z odsłoniętą twarzą, oglądając i odbijając jak zwierciadło chwałę Pana, jesteśmy przeobrażani w ten sam obraz, od chwały do chwały, tak jak od Pana Ducha.
List do Rzymian 12:2: I nie kształtujcie siebie według tego wieku, ale dajcie się przeobrażać przez odnowienie umysłu, abyście sprawdzali, co jest wolą Boga, co jest dobre, miłe i doskonałe.
Co zatem dla nas, chrześcijan, znaczy zostać przeobrażonym? Jak możemy doświadczać przeobrażenia w swoim chrześcijańskim życiu?
Codziennie rano po przebudzeniu stajemy przed wyborem, jak zacząć dzień. Rozważmy dwa możliwe scenariusze.
Scenariusz 1: Dzwoni budzik. Wstajemy z trudem z łóżka, robimy poranną toaletę i już martwimy się o nadchodzący dzień. Jemy naprędce przygotowane śniadanie i sprawdzamy zaległe wiadomości, SMS-y oraz e-maile. Potem wybiegamy z domu, pochłonięci listą spraw na dany dzień.
Scenariusz 2: Jak tylko słyszymy budzik, od razu mówimy: „Panie Jezu, kocham Cię”. Wstajemy z łóżka, po czym spędzamy czas na rozmowie z Panem w modlitwie i na czytaniu Jego Słowa. Odświeżeni i posileni Jego Słowem, czujemy się wzmocnieni i zaopatrzeni do tego, by sprostać wyzwaniom, jakie stawia przed nami dany dzień.
Prawdopodobnie wszyscy wolelibyśmy drugi scenariusz. Gdybyśmy zaczynali każdy dzień od spędzenia czasu z Panem Jezusem, nasze życie duchowe odniosłoby wielką korzyść, a może i znacząco się zmieniło. Wyrobienie w sobie nawyku wymaga jednak czegoś więcej niż tylko ulotnego natchnienia; pomocne będzie, jeśli ujrzymy, dlaczego to gra warta świeczki. W niniejszym artykule przyjrzymy się trzem powodom, dla których spędzanie czasu z Panem jest niezwykle ważne, i powiemy, jaka pora dnia jest do tego najlepsza.
