Autor: timthoo

 
Dla nas, chrześcijan, poznanie najważniejszych elementów naszej wiary jest niezwykle ważne. Jedna z tych kluczowych prawd wiary to:

Bóg od wieków na wieki jest jeden, i ten jeden Bóg od wieków na wieki jest Ojcem, Synem i Duchem; ci Trzej są od siebie różni, lecz nie oddzielni.

Powyższe stwierdzenie jest głębokie. Nie sposób w jednym artykule wyczerpująco omówić tego tematu. Ponieważ jednak podstawowe zrozumienie tego, kim jest Bóg, to dla nas podstawa, wskażemy kilka ważnych wersetów odnoszących się do tej niezwykle istotnej prawdy.

 
Każda z czterech Ewangelii, wchodzących w skład Nowego Testamentu, składa relację o ukrzyżowaniu Jezusa. Ewangelia Jana jednak, wersety 19:31–34, zawiera szczegóły, które nie pojawiają się w trzech pozostałych:

„Wówczas Żydzi, ponieważ był dzień przygotowania i aby ciała nie pozostawały na krzyżu w szabat (bo ten dzień szabatu był wielkim szabatem), poprosili Piłata, aby połamano im nogi i zabrano ich. Przyszli więc żołnierze i połamali nogi pierwszemu i drugiemu, który był z Nim ukrzyżowany. Gdy jednak podeszli do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu nóg; lecz jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda”.

Rzymscy żołnierze rutynowo łamali nogi tym, których krzyżowali, aby przyspieszyć ich śmierć. Ponieważ Jezus już umarł, Jemu nóg nie połamali. Mimo to jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok, i z Jego boku wypłynęły krew i woda.

Dlaczego te szczegóły dotyczące przebicia boku Jezusa odnotowuje jedynie Ewangelia Jana? Czy mają one jakieś szczególne znaczenie?

 

Czy czułeś się kiedyś, jakbyś nie wiedział, jak się modlić ani jakie właściwe słowa wypowiedzieć do Boga?

W ciągu wieków napisano tysiące książek na temat modlitwy. To obszerne zagadnienie ma wiele aspektów. W niniejszym artykule omówimy jednak tylko jeden prosty aspekt modlitwy: rozmowę z Bogiem.

Przyjrzymy się paru przykładom z Ewangelii Mateusza i Łukasza, które mogą rzucić światło na ten aspekt modlitwy.

 
We wcześniejszych artykułach omówiliśmy znaczenie poświęcenia, podstawę i motywację poświęcenia oraz to, jak poświęcić się Panu. 

W niniejszym artykule przyjrzymy się zapisanej na kartach Biblii poruszającej opowieści o poświęceniu. To opowieść o osobie, która kochała Pana Jezusa i oddała Mu wszystko, co miała. Przeczytamy także kilka przypisów z Nowego Testamentu w Przekładzie Odzyskiwania. Z ich pomocą zobaczymy, w jaki sposób opowieść ta odnosi się dzisiaj do nas.

 
We wcześniejszych artykułach omówiliśmy to, jak wiele poświęcenie znaczy dla naszego chrześcijańskiego życia. Zobaczyliśmy, że poświęcić się to złożyć siebie w Pańskie ręce i stać się żywą ofiarą. Zobaczyliśmy także, że podstawą i siłą motywującą nas do oddania się Panu jest nabycie nas przez Niego oraz Jego miłość do nas.

W niniejszym artykule omówimy to, jak poświęcić się Panu i jak prowadzić życie poświęcenia.

 
To, co Jezus wypowiedział w Ewangelii Mateusza 5 — 7, a co tradycja nazywa Kazaniem na Górze, rozpoczyna się od dziewięciu błogosławieństw. Błogosławieństwa te są pełne znaczenia dla naszego dzisiejszego życia chrześcijańskiego.

W poprzednim artykule omówiliśmy znaczenie pierwszego błogosławieństwa, zapisanego w wersecie 5:3: „Błogosławieni ubodzy w duchu”.

W niniejszym artykule zbadamy znaczenie kolejnego z nich. Ewangelia Mateusza 5:8 oznajmia:

„Błogosławieni czystego serca, bo oni będą widzieć Boga”.

Dzisiaj przeczytamy wersety i przypisy z Nowego Testamentu w Przekładzie Odzyskiwania, które pomogą nam zrozumieć, co to znaczy być czystego serca i jak to prowadzi do tego, że widzimy Boga.

 
Jako wierzący w Chrystusa wszyscy pragniemy, by spoczywało na nas Jego błogosławieństwo. W piątym rozdziale Ewangelii Mateusza Jezus powiedział: „Błogosławieni ubodzy w duchu”. Czy zastanawiałeś się kiedyś, co to znaczy i jak to się do Ciebie odnosi?

W niniejszym artykule przyjrzymy się bliżej temu biblijnemu zwrotowi. Z pomocą przypisów Nowego Testamentu w Przekładzie Odzyskiwania zagłębimy się w to, co to znaczy być ubogim w duchu, i zobaczymy, jak to się do nas dzisiaj odnosi.

Ludzie są skomplikowanymi istotami. Każdy z nas jest niepowtarzalny; wywodzimy się z różnych środowisk i mamy odmienne osobowości.

Jeśli jednak chodzi o to, jak Bóg nas stworzył , to tak naprawdę wszyscy jesteśmy tacy sami. Biblia oznajmia w Pierwszym Liście do Tesaloniczan 5:23, że stworzeni ludzie składają się z trzech części: ducha, duszy i ciała:

„I niech sam Bóg pokoju uświęci was zupełnie, i niech wasz duch i dusza, i ciało będą zachowane w całości, bez zarzutu, przy przyjściu naszego Pana Jezusa Chrystusa”.

W niniejszym artykule zapoznamy się z treścią niezwykle przydatnego przypisu do tego wersetu z Nowego Testamentu w Przekładzie Odzyskiwania. Lektura tego przypisu pomoże nam w zrozumieniu owych trzech części.

 
W Ewangelii Mateusza 6:6 Pan Jezus powiedział:

„Ty zaś, gdy się modlisz, wejdź do swego ukrytego pokoju, zamknij drzwi i módl się do swego Ojca, który jest w ukryciu; a Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odpłaci tobie”.

Nietrudno te słowa zrozumieć, ale może się okazać, że nie tak łatwo zastosować je w praktyce.

 

W Ewangelii Marka 12:30 Pan Jezus powiedział:

„I będziesz kochał Pana, Boga swego, z całego swojego serca, z całej swojej duszy, z całego swojego umysłu i z całej swojej siły”.

Co to znaczy kochać Pana z całego serca, z całej duszy, z całego umysłu i z całej siły? Czy w ogóle mamy taką zdolność, żeby tak Go kochać — całą swoją istotą?

W tym artykule omówimy krótko, co to znaczy kochać Boga całą naszą istotą, na podstawie wersetów i przypisów z Nowego Testamentu w Przekładzie Odzyskiwania.