Czy kiedykolwiek zastanawialiście się nad tym, czym jest wzrost duchowy? Jako ludzie wierzący słyszeliśmy być może, jak inni mówili o wzroście duchowym lub chrześcijańskim. Ale czym jest ten wzrost chrześcijański?
Zagadnienie wzrostu to olbrzymi temat w Biblii. W niniejszym artykule przyjrzymy się kilku kluczowym wersetom z Nowego Testamentu, aby uzyskać ogólny zarys wzrostu, który Bóg pragnie dostrzec w nas, wierzących.
Biblia oznajmia, że my, ludzie wierzący, mamy doskonały środek zaradczy, który jest w stanie w pełni poradzić sobie z grzechami, jakie popełniamy: krew Jezusa Chrystusa.
Na początku, kiedy uwierzyliśmy w Jezusa jako swego Zbawiciela, Bóg nam przebaczył i obmył nas z grzechów. Uczynił tak dlatego, że krew Chrystusa, przelana na krzyżu, zaspokoiła wszystkie Jego sprawiedliwe żądania, które na nas ciążyły.
Tak samo jest po naszym zbawieniu. Grzechy zostają nam odpuszczone nie dzięki czemuś, co sami możemy uczynić, lecz z powodu drogocennej krwi Jezusa.
Zastanawiałeś się jednak kiedykolwiek nad tym, czy naprawdę otrzymałeś przebaczenie po tym, jak zgrzeszyłeś? Czy dręczyła cię obawa, że skaza wywołana popełnionym grzechem pozostanie już na tobie na zawsze?
Aby zająć się tym problemem, musimy zobaczyć potężną skuteczność krwi Chrystusa w rozprawianiu się z naszymi grzechami. W tym celu musimy poznać o tym prawdę, jaka płynie ze Słowa Bożego. Wówczas złożymy całą swoją wiarę we krwi Jezusa.
Krew Chrystusa jest naprawdę drogocenna, i Biblia ukazuje wiele wspaniałych aspektów tego, co ona dla nas czyni. W niniejszym artykule skupimy się na zaledwie czterech z tych aspektów, przyglądając się kilku wersetom i przypisom z Przekładu Odzyskiwania. Umocni to naszą wiarę w krew Jezusa i w jej skuteczność na całe nasze chrześcijańskie życie.
W dzisiejszych czasach określanie kogoś mianem osoby duchowej nie jest niczym niezwykłym. Jeśli jednak zapytacie ludzi, co mają przez to na myśli, prawdopodobnie usłyszycie różne odpowiedzi.
Niektórzy na przykład powiedzą, że osoba duchowa uznaje istnienie we wszechświecie siły wyższej, którą niekoniecznie trzeba nazwać Bogiem. Inni oznajmią, że ludzie duchowi to ci, którzy pielęgnują swoje wewnętrzne uczucia i myśli, aby kochać siebie, innych i planetę. Jeszcze inni odpowiedzą, że ktoś, kto jest duchowy, odrzuca wartości materialistyczne i angażuje się w działalność humanitarną.
Wielu ma trudności z wyjaśnieniem, co ma na myśli albo dlaczego tak właśnie uważa.
Jeśli jednak chodzi o nas, którzy wierzymy w Jezusa Chrystusa, swoją definicję powinniśmy opierać na tym, co Bóg mówi w Słowie. Jeśli poznamy biblijne znaczenie tego, co to znaczy być duchowym, nie będziemy poświęcać czasu na dążenie do czegoś niezgodnego z Bogiem.
W niniejszym artykule przyjrzymy się paru wersetom i przeczytamy kilka przypisów z Nowego Testamentu w Przekładzie Odzyskiwania, które pomogą nam zrozumieć, co w świetle Słowa Bożego znaczy być duchowym.
Wielu zna cenne słowa Psalmu 23 ze Starego Testamentu, mówiące o tym, że Pan jest naszym Pasterzem. A czy wiesz, że Nowy Testament również pokazuje nam, że Jezus jest dzisiaj naszym Pasterzem?
W niniejszym artykule przeczytamy kilka wersetów i przypisów z Nowego Testamentu w Przekładzie Odzyskiwania, które objawiają różne aspekty tego, co Jezus jako nasz Pasterz uczynił w przeszłości, aby się o nas zatroszczyć, i jak dalej pasie nas dzisiaj.
Czy odczuwałeś kiedyś zniechęcenie, gdy doznałeś porażki w życiu chrześcijańskim? Być może zastanawiałeś się, dlaczego Bóg na to pozwolił, przecież mógł powstrzymać cię przed popełnieniem błędu. W końcu, czyż Bóg nie chce, aby chrześcijanie mieli dobre świadectwo?
W niniejszym artykule przeanalizujemy, dlaczego Bóg pozwala nam czasami ponosić porażki i jak niepowodzenia mogą tak naprawdę pomóc nam wzrastać w życiu chrześcijańskim.
Ludzie potrzebują siebie nawzajem, by mieć poczucie koleżeństwa i wzajemną ochronę. Tak samo jest z nami, wierzącymi; potrzebujemy wsparcia ze strony innych chrześcijan i ich towarzystwa. Bez względu na to, czy jesteśmy wierzącymi od niedawna, czy też od jakiegoś już czasu, wszyscy potrzebujemy duchowych towarzyszy.
Podczas lektury Biblii zauważamy, że w wielu wersetach wspomina ona o Duchu Świętym. Chodzi oczywiście o boskiego Ducha Bożego. Liczne wersety mówią także o ludzkim duchu. Jak zobaczyliśmy w poprzednim artykule, Bóg stworzył ducha, najgłębszą część naszej istoty, w szczególny sposób, aby mógł się on z Nim kontaktować i Go przyjmować.
W niniejszym artykule przyjrzymy się trzem kluczowym wersetom z Nowego Testamentu, w których mowa jest o dwóch duchach łącznie — Duchu Świętym i ludzkim duchu. Przeczytamy także przypisy z Nowego Testamentu w Przekładzie Odzyskiwania, aby zobaczyć, co wersety te objawiają nam na temat naszego chrześcijańskiego doświadczenia.
Dzisiejszy świat boryka się z licznymi kłopotami — wojnami, kryzysami ekologicznymi, bezsensowną przemocą, niepewnością ekonomiczną, niepokojącymi nowymi wirusami, wstrząsami społecznymi. Kiedy patrzysz na chaos panujący na całym świecie, czy nie zastanawiasz się: Czy Bóg ma jakiś plan? Po co to wszystko stworzył? A jeśli ma plan, jak się w niego wpisujemy?
Aby znaleźć odpowiedzi na te naglące pytania, w niniejszym artykule przyjrzymy się wersetom zarówno ze Starego, jak i z Nowego Testamentu oraz kilku kluczowym przypisom z Przekładu Odzyskiwania.
Dla nas, chrześcijan, poznanie najważniejszych elementów naszej wiary jest niezwykle ważne. Jedna z tych kluczowych prawd wiary to:
Bóg od wieków na wieki jest jeden, i ten jeden Bóg od wieków na wieki jest Ojcem, Synem i Duchem; ci Trzej są od siebie różni, lecz nie oddzielni.
Powyższe stwierdzenie jest głębokie. Nie sposób w jednym artykule wyczerpująco omówić tego tematu. Ponieważ jednak podstawowe zrozumienie tego, kim jest Bóg, to dla nas podstawa, wskażemy kilka ważnych wersetów odnoszących się do tej niezwykle istotnej prawdy.
Każda z czterech Ewangelii, wchodzących w skład Nowego Testamentu, składa relację o ukrzyżowaniu Jezusa. Ewangelia Jana jednak, wersety 19:31–34, zawiera szczegóły, które nie pojawiają się w trzech pozostałych:
„Wówczas Żydzi, ponieważ był dzień przygotowania i aby ciała nie pozostawały na krzyżu w szabat (bo ten dzień szabatu był wielkim szabatem), poprosili Piłata, aby połamano im nogi i zabrano ich. Przyszli więc żołnierze i połamali nogi pierwszemu i drugiemu, który był z Nim ukrzyżowany. Gdy jednak podeszli do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu nóg; lecz jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda”.
Rzymscy żołnierze rutynowo łamali nogi tym, których krzyżowali, aby przyspieszyć ich śmierć. Ponieważ Jezus już umarł, Jemu nóg nie połamali. Mimo to jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok, i z Jego boku wypłynęły krew i woda.
Dlaczego te szczegóły dotyczące przebicia boku Jezusa odnotowuje jedynie Ewangelia Jana? Czy mają one jakieś szczególne znaczenie?
