Autor: timthoo

 
W dzisiejszych czasach określanie kogoś mianem osoby duchowej nie jest niczym niezwykłym. Jeśli jednak zapytacie ludzi, co mają przez to na myśli, prawdopodobnie usłyszycie różne odpowiedzi.

Niektórzy na przykład powiedzą, że osoba duchowa uznaje istnienie we wszechświecie siły wyższej, którą niekoniecznie trzeba nazwać Bogiem. Inni oznajmią, że ludzie duchowi to ci, którzy pielęgnują swoje wewnętrzne uczucia i myśli, aby kochać siebie, innych i planetę. Jeszcze inni odpowiedzą, że ktoś, kto jest duchowy, odrzuca wartości materialistyczne i angażuje się w działalność humanitarną.

Wielu ma trudności z wyjaśnieniem, co ma na myśli albo dlaczego tak właśnie uważa.

Jeśli jednak chodzi o nas, którzy wierzymy w Jezusa Chrystusa, swoją definicję powinniśmy opierać na tym, co Bóg mówi w Słowie. Jeśli poznamy biblijne znaczenie tego, co to znaczy być duchowym, nie będziemy poświęcać czasu na dążenie do czegoś niezgodnego z Bogiem.

W niniejszym artykule przyjrzymy się paru wersetom i przeczytamy kilka przypisów z Nowego Testamentu w Przekładzie Odzyskiwania, które pomogą nam zrozumieć, co w świetle Słowa Bożego znaczy być duchowym.

 
Wielu zna cenne słowa Psalmu 23 ze Starego Testamentu, mówiące o tym, że Pan jest naszym Pasterzem. A czy wiesz, że Nowy Testament również pokazuje nam, że Jezus jest dzisiaj naszym Pasterzem?

W niniejszym artykule przeczytamy kilka wersetów i przypisów z Nowego Testamentu w Przekładzie Odzyskiwania, które objawiają różne aspekty tego, co Jezus jako nasz Pasterz uczynił w przeszłości, aby się o nas zatroszczyć, i jak dalej pasie nas dzisiaj.

Czy odczuwałeś kiedyś zniechęcenie, gdy doznałeś porażki w życiu chrześcijańskim? Być może zastanawiałeś się, dlaczego Bóg na to pozwolił, przecież mógł powstrzymać cię przed popełnieniem błędu. W końcu, czyż Bóg nie chce, aby chrześcijanie mieli dobre świadectwo?

W niniejszym artykule przeanalizujemy, dlaczego Bóg pozwala nam czasami ponosić porażki i jak niepowodzenia mogą tak naprawdę pomóc nam wzrastać w życiu chrześcijańskim.

 
Ludzie potrzebują siebie nawzajem, by mieć poczucie koleżeństwa i wzajemną ochronę. Tak samo jest z nami, wierzącymi; potrzebujemy wsparcia ze strony innych chrześcijan i ich towarzystwa. Bez względu na to, czy jesteśmy wierzącymi od niedawna, czy też od jakiegoś już czasu, wszyscy potrzebujemy duchowych towarzyszy.

 
Podczas lektury Biblii zauważamy, że w wielu wersetach wspomina ona o Duchu Świętym. Chodzi oczywiście o boskiego Ducha Bożego. Liczne wersety mówią także o ludzkim duchu. Jak zobaczyliśmy w poprzednim artykule, Bóg stworzył ducha, najgłębszą część naszej istoty, w szczególny sposób, aby mógł się on z Nim kontaktować i Go przyjmować.

W niniejszym artykule przyjrzymy się trzem kluczowym wersetom z Nowego Testamentu, w których mowa jest o dwóch duchach łącznie — Duchu Świętym i ludzkim duchu. Przeczytamy także przypisy z Nowego Testamentu w Przekładzie Odzyskiwania, aby zobaczyć, co wersety te objawiają nam na temat naszego chrześcijańskiego doświadczenia.

 
Dla nas, chrześcijan, poznanie najważniejszych elementów naszej wiary jest niezwykle ważne. Jedna z tych kluczowych prawd wiary to:

Bóg od wieków na wieki jest jeden, i ten jeden Bóg od wieków na wieki jest Ojcem, Synem i Duchem; ci Trzej są od siebie różni, lecz nie oddzielni.

Powyższe stwierdzenie jest głębokie. Nie sposób w jednym artykule wyczerpująco omówić tego tematu. Ponieważ jednak podstawowe zrozumienie tego, kim jest Bóg, to dla nas podstawa, wskażemy kilka ważnych wersetów odnoszących się do tej niezwykle istotnej prawdy.

 
Każda z czterech Ewangelii, wchodzących w skład Nowego Testamentu, składa relację o ukrzyżowaniu Jezusa. Ewangelia Jana jednak, wersety 19:31–34, zawiera szczegóły, które nie pojawiają się w trzech pozostałych:

„Wówczas Żydzi, ponieważ był dzień przygotowania i aby ciała nie pozostawały na krzyżu w szabat (bo ten dzień szabatu był wielkim szabatem), poprosili Piłata, aby połamano im nogi i zabrano ich. Przyszli więc żołnierze i połamali nogi pierwszemu i drugiemu, który był z Nim ukrzyżowany. Gdy jednak podeszli do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu nóg; lecz jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda”.

Rzymscy żołnierze rutynowo łamali nogi tym, których krzyżowali, aby przyspieszyć ich śmierć. Ponieważ Jezus już umarł, Jemu nóg nie połamali. Mimo to jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok, i z Jego boku wypłynęły krew i woda.

Dlaczego te szczegóły dotyczące przebicia boku Jezusa odnotowuje jedynie Ewangelia Jana? Czy mają one jakieś szczególne znaczenie?

Czy czułeś się kiedyś, jakbyś nie wiedział, jak się modlić ani jakie właściwe słowa wypowiedzieć do Boga?

W ciągu wieków napisano tysiące książek na temat modlitwy. To obszerne zagadnienie ma wiele aspektów. W niniejszym artykule omówimy jednak tylko jeden prosty aspekt modlitwy: rozmowę z Bogiem.

Przyjrzymy się paru przykładom z Ewangelii Mateusza i Łukasza, które mogą rzucić światło na ten aspekt modlitwy.

 
We wcześniejszych artykułach omówiliśmy znaczenie poświęcenia, podstawę i motywację poświęcenia oraz to, jak poświęcić się Panu. 

W niniejszym artykule przyjrzymy się zapisanej na kartach Biblii poruszającej opowieści o poświęceniu. To opowieść o osobie, która kochała Pana Jezusa i oddała Mu wszystko, co miała. Przeczytamy także kilka przypisów z Nowego Testamentu w Przekładzie Odzyskiwania. Z ich pomocą zobaczymy, w jaki sposób opowieść ta odnosi się dzisiaj do nas.