Kategoria: Uncategorised

 
Być może w odniesieniu do Biblii nie myślimy za często o słowie esencja. Słowo Boże jednak posiada pewną szczególną esencję. Jeśli chcemy wzrastać w Chrystusie, bardzo istotne jest, byśmy wiedzieli, co tą esencją jest.

 
W artykule tym omówimy jedną z praktyk stosowaną przez Boży lud, którą widzimy w całej Biblii: praktykę wzywania imienia Pańskiego. Zobaczmy, na czym to wzywanie polega i jaką może nam przynieść korzyść.

 
W jednym z poprzednich artykułów zobaczyliśmy, że kiedy apostoł Paweł mówił: „Jezus Chrystus jest w was”, nie posługiwał się metaforą. Mówił on o wspaniałym fakcie: Chrystus jako życiodajny Duch naprawdę wchodzi w tych, którzy w Niego wierzą. Przyjrzeliśmy się ponadto ośmiu wersetom, które potwierdzają i ubogacają nasze zrozumienie tej wspaniałej rzeczywistości.

Wiemy, że Chrystus jest w nas, ale nie służy to oczywiście samemu doktrynalnemu zrozumieniu. Chrystus żyje w nas, żeby być naszym życiem. W tym artykule omówimy więc, jak w praktyczny sposób możemy doświadczać Chrystusa, który w nas żyje.

 
Ludzie, także chrześcijanie, mają wiele wyobrażeń na temat tego, czym jest kościół. Czym on właściwie jest? Czy kościół to budynek, do którego w niedzielę chodzą chrześcijanie, by oddać Bogu cześć? Czy kościół to organizacja zrzeszająca ludzi, którzy wierzą w Jezusa Chrystusa? Aby odkryć Bożą myśl na temat kościoła, musimy zajrzeć do Biblii.

Wprawdzie nie jesteśmy w stanie omówić całej tej obszernej kwestii w jednym artykule, jednak przyjrzymy się w jakimś stopniu temu, czym według Biblii jest kościół.

Kościół to ludzie

Czym według Biblii jest kościół? Podczas czytania Biblii dobrą zasadą jest zwracanie szczególnej uwagi na pierwszą wzmiankę o danej kwestii. To przygotowuje grunt pod jej zrozumienie w pozostałej części tej księgi. Po raz pierwszy Biblia nadmienia o kościele w szesnastym rozdziale Ewangelii Mateusza.

 
Na temat określeń dusza i duch dyskutowano obszernie na polu filozofii, literatury i religii. Nawet naukowcy pokusili się o poczynienie uwag na temat duszy. Niemniej jednak często dusza i duch traktowane są jako jedno i to samo i używane wymiennie.

To nasuwa następujące pytanie: „Czy między duszą a duchem istnieje jakaś różnica, a jeśli tak, czy ma to jakieś znaczenie?”.

Bez względu na to, co mówi filozofia, literatura, religia, a także niektórzy naukowcy, musimy zadać następujące pytanie: „Co mówi Biblia?”. W księdze tej znajdujemy wiele wyraźnych odniesień i do duszy, i do ducha. Co zatem mówi o nich Słowo Boże? I dlaczego wiedza na ten temat może odgrywać bardzo ważną rolę w czynieniu duchowych postępów i w utrzymywaniu więzi z Bogiem?

Czy dusza i duch to to samo?

W Pierwszym Liście do Tesaloniczan 5:23 czytamy: „I niech sam Bóg pokoju uświęci was zupełnie, i niech wasz duch i dusza, i ciało będą zachowane w całości, bez zarzutu, przy przyjściu naszego Pana Jezusa Chrystusa”.

Werset ten mówi nam wyraźnie, że ludzkie istoty składają się z trzech części — ducha, duszy i ciała. W grece, oryginalnym języku Nowego Testamentu spójnik „i” w wyrażeniu „duch i dusza, i ciało” wskazuje, że te trzy części różnią się od siebie. Jak więc ciało jest czymś oddzielnym i różnym od duszy, tak również dusza — czymś oddzielnym i różnym od ducha. Przedstawia to poniższy diagram:

 
W Liście do Filipian 4:6 otrzymujemy nakaz na pozór niemożliwy do spełnienia:

„O nic się nie martwcie”.

Lista okoliczności, jakie przysparzają nam zmartwień w życiu osobistym — problemy w relacjach z ludźmi, kłopoty finansowe, niegrzeczne dzieci, stres w pracy, jej brak, itd. — jest długa. Na dodatek dzisiaj zasypywani jesteśmy wydarzeniami ze świata, przyprawiającymi nas o zmartwienia — ekonomiczną niepewnością, wojnami, wrzeniem społecznym — przekazywanymi nam na pasku serwisów informacyjnych nadawanych 24 godziny na dobę. W obliczu tak wielu trudności czy Boży nakaz stał się przeżytkiem lub jest nieracjonalny?

Jaka myśl kryje się w tym, gdy Nowy Testament mówi o życiu? Przykładowo, kiedy Pan Jezus powiedział w Ewangelii Jana 10:10: „Ja przyszedłem, aby miały życie i miały je w obfitości”, co miał na myśli? Czy chodziło Mu o to, że pomoże nam mieć lepsze ludzkie życie, że je ubogaci?

Wszyscy zapewne słyszeliśmy, jak inni mówili: „Bóg mnie pobłogosławił”. Zwykle słowa te padają w związku z sukcesem, jaki odnieśliśmy, zdrowiem, rodziną, majętnością lub pracą. Tak mówią nawet sportowcy, którym udaje się wywalczyć ważne zwycięstwo. Wszyscy chcemy zaznawać Bożego błogosławieństwa.

Na ogół się uważa, że gdy Bóg błogosławi, to daje coś dobrego. Możemy więc powiedzieć, że Boże błogosławieństwo spoczywa na wszystkich, zarówno na wierzących, jak i niewierzących. W Ewangelii Mateusza 5:45 czytamy, że Ojciec, który jest w niebiosach, sprawia, że Jego słońce wschodzi nad złymi i dobrymi, i zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych.

Ale czy Boże błogosławieństwo dotyczy jedynie rzeczy materialnych? Wprawdzie je obejmuje, jednak myśl o błogosławieństwie odnoszącym się głównie do rzeczy materialnych znacznie ogranicza nasze zrozumienie tego, co Bóg ma w sercu wobec nas, wierzących. Jakie zatem pełniejsze znaczenie ma to, że Bóg nas błogosławi?

W Drugim Liście do Koryntian 13:5 apostoł Paweł zadaje korynckim wierzącym pytanie: „Albo czy nie uświadamiacie sobie co do samych siebie, że Jezus Chrystus jest w was?”. Wyrażenie „Jezus Chrystus jest w was” mogło nam się wydać zaskakujące bądź też przeczytaliśmy je, nie zastanawiając się zbytnio nad jego znaczeniem. Co ono jednak znaczy i jak ważną rolę odgrywa dzisiaj w naszym życiu chrześcijańskim?