Trzy kluczowe wersety dotyczące Ducha Świętego z naszym ludzkim duchem

 
Podczas lektury Biblii zauważamy, że w wielu wersetach wspomina ona o Duchu Świętym. Chodzi oczywiście o boskiego Ducha Bożego. Liczne wersety mówią także o ludzkim duchu. Jak zobaczyliśmy w poprzednim artykule, Bóg stworzył ducha, najgłębszą część naszej istoty, w szczególny sposób, aby mógł się on z Nim kontaktować i Go przyjmować.

W niniejszym artykule przyjrzymy się trzem kluczowym wersetom z Nowego Testamentu, w których mowa jest o dwóch duchach łącznie — Duchu Świętym i ludzkim duchu. Przeczytamy także przypisy z Nowego Testamentu w Przekładzie Odzyskiwania, aby zobaczyć, co wersety te objawiają nam na temat naszego chrześcijańskiego doświadczenia.

1. Narodzić się z Ducha w naszym duchu

W Ewangelii Jana 3:6 czytamy:

„To, co się narodziło z ciała, jest ciałem, a to, co się narodziło z Ducha, jest duchem”.

W wersecie tym słowo Duch pisane wielką literą odnosi się do Ducha Bożego, a słowo duch pisane małą literą — do naszego ludzkiego ducha. I jeden, i drugi bierze udział w naszym odrodzeniu czy też narodzeniu się na nowo.

Przypis 1 do tego wersetu w Nowym Testamencie w Przekładzie Odzyskiwania wyjaśnia, co się dzieje w momencie naszych nowych narodzin:

„Pierwszy Duch, o którym tutaj mowa, to boski Duch, Święty Duch Boga; drugi duch zaś to ludzki duch, odrodzony duch człowieka. Odrodzenia dokonuje w ludzkim duchu Święty Duch Boży za pomocą Bożego życia, niestworzonego, wiecznego życia. Zostać odrodzonym zatem to uzyskać boskie, wieczne życie (oprócz posiadanego ludzkiego, naturalnego życia), które staje się nowym źródłem i pierwiastkiem nowej osoby”.

Kiedy uwierzyliśmy w Jezusa, coś się w nas wydarzyło: nasz duch narodził się z Ducha! Przyniosło to radykalną zmianę w naszej wewnętrznej istocie. Ponieważ narodziliśmy się na nowo z Ducha, boskie życie wieczne jest teraz nowym źródłem i nowym pierwiastkiem naszej nowej osoby.

Narodziny dziecka to z pewnością wspaniałe, błogosławione wydarzenie, ale to zaledwie początek życia noworodka. Codziennie musi on rosnąć i się rozwijać, aż osiągnie dojrzałość.

Tak samo narodzenie się na nowo to nasze pierwsze doświadczenie boskiego Ducha i ludzkiego ducha. Te nowe narodziny dały początek naszemu chrześcijańskiemu życiu. Odtąd musimy wzrastać w życiu Boga, doświadczając Jego życia, które jest w nas, i żyjąc przez nie.

2. Oddawać Bogu cześć w duchu

Kolejnym ważnym wersetem dotyczącym dwóch duchów jest Ewangelia Jana 4:24, w której czytamy:

„Bóg jest Duchem, a ci, którzy oddają Mu cześć, muszą oddawać Mu cześć w duchu i w prawdziwości”.

Tutaj te dwa duchy wiążą się z oddawaniem czci Bogu. Przyjrzyjmy się kontekstowi tego wersetu.

W rozdziale czwartym tej Ewangelii Jezus spotkał przy studni Samarytankę. W wersetach 13–14 powiedział do niej:

„Każdy, kto pije tę wodę, będzie pragnął ponownie, ale kto by pił wodę, którą Ja mu dam, w żadnym razie nie będzie pragnął na wieki; lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskującej ku życiu wiecznemu”.

Kobieta przyszła do studni, aby zaczerpnąć wody. Była osobą głęboko niezaspokojoną: miała już bowiem pięciu mężów, a teraz żyła z mężczyzną, który nie był jej mężem. Jezus wiedział o tym, ale wiedział też, że musi ona napić się Go jako żywej wody. Tylko On mógł ją naprawdę zaspokoić i ugasić jej wewnętrzne pragnienie.

W trakcie rozmowy Samarytanka poruszyła kwestię oddawania czci. Mimo że prowadziła niemoralne życie, miała konkretne wyobrażenia o tym, jak i gdzie ludzie powinni oddawać Bogu cześć. Powiedziała do Jezusa w wersecie 20:

„Nasi ojcowie oddawali Bogu cześć na tej górze, ale wy mówicie, że w Jerozolimie jest miejsce, gdzie należy oddawać Bogu cześć”.

W wersecie 24 Jezus jednak powiedział:

„Bóg jest Duchem, a ci, którzy oddają Mu cześć, muszą oddawać Mu cześć w duchu i w prawdziwości”.

Co Pan miał tu na myśli? Przeczytajmy przypis 2 do tego wersetu z Przekładu Odzyskiwania:

„Duch tutaj odnosi się do natury pełnego Trójjedynego Boga, a nie jedynie Pana Ducha. Aby oddawać cześć Bogu, który jest Duchem, musimy to robić za pomocą swojego ducha, który ma tę samą naturę, co On”.

Jezus objawił jej, że Bóg jest Duchem, należy więc oddawać Mu cześć za pomocą ludzkiego ducha. Oddawanie czci, którego pragnie Bóg, nie odbywa się w jakimś określonym fizycznym miejscu, lecz w sferze ducha.

Przypis 3 pomaga nam zobaczyć więcej na temat oddawania czci Bogu Duchowi za pomocą naszego ducha:

„Słowa te miały na celu udzielenie Samarytance pouczenia w kwestii, w której tego potrzebowała — ćwiczenia swojego ducha, by nawiązać kontakt z Bogiem Duchem. Kontaktować się z Bogiem Duchem za pomocą ducha to pić żywą wodę, a pić żywą wodę to oddawać Bogu prawdziwą cześć”.

Nasz duch jest zarówno sferą, w której musimy oddawać Bogu cześć, jak i sposobem, w jaki Mu ją oddajemy. Nasz duch stworzony przez Boga posiada cudowną zdolność kontaktowania się z Nim i przyjmowania Go. Aby więc oddawać Bogu cześć, musimy używać swojego ducha do kontaktowania się z Bogiem, który jest Duchem. W ten sposób pijemy z Niego — żywej wody.

Ponadto, picie Pana jako żywej wody jest sposobem na oddawanie Bogu prawdziwej czci.

Prawdziwą potrzebą każdego człowieka, także wierzącego, jest radowanie się Panem jako żywą wodą. Tylko On może nas w pełni zaspokoić i ugasić całe wewnętrzne pragnienie.

Dotyczy to całego życia chrześcijańskiego. Tak jak fizycznie pijemy wodę kilka razy dziennie, tak Bóg pragnie, abyśmy co dzień pili Jego jako żywą wodę, która nigdy nie wysycha. Pijemy tę wodę, ćwicząc swego ducha, aby kontaktować się z Bogiem, który jest Duchem.

Jednym z najprostszych sposobów, w jaki możemy ćwiczyć swego ducha, jest wzywanie imienia Pańskiego. Jezus to imię żyjącego i zmartwychwstałego Pana, dlatego zawsze i wszędzie możemy zwrócić do Niego swoje serce i nawiązać z Nim kontakt, wołając: „O Panie Jezu, Panie Jezu”. Kiedy się z Nim kontaktujemy, On nas odświeża, ożywia i gasi nasze pragnienie.

3. Duch świadczy z naszym duchem

W Liście do Rzymian 8:16 czytamy:

„Sam Duch świadczy z naszym duchem, że jesteśmy dziećmi Boga”.

Doświadczanie dwóch duchów, objawione w tym wersecie, jest bardzo słodkie i pocieszające. Kiedy uwierzyliśmy w Pana Jezusa, o czym była mowa wyżej, narodziliśmy się na nowo z boskim życiem i staliśmy Jego dziećmi. Bóg jako Duch wszedł do naszego ducha. Odtąd jako Duch świadczy z naszym duchem, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Utwierdza to nas w przekonaniu, że nasze zbawienie jest prawdziwe.

Przez całe swoje chrześcijańskie życie nieustannie możemy doświadczać tego, że Duch świadczy z naszym duchem. Na podstawie tego wersetu widzimy, że świadczy nie tylko sam Duch. Przypis 1 w Przekładzie Odzyskiwania podkreśla rolę, jaką odgrywa nasz duch:

„Werset ten nie mówi, że Duch świadczy i że nasz duch też świadczy. Czytamy w nim, że Duch świadczy z naszym duchem. Wskazuje to, że nasz duch musi wykazać inicjatywę i świadczyć w pierwszej kolejności; wówczas Duch będzie świadczył z naszym duchem”.

Nie musimy czekać, aż Duch zacznie świadczyć pierwszy. W rzeczywistości, gdy wykazujemy inicjatywę, ćwicząc swego ducha, Duch będzie świadczył z naszym duchem. Możemy to robić, składając świadectwo o duchowych faktach. Możemy na przykład oznajmić:

„Panie Jezu, jesteś moim Zbawicielem i Panem. Dziękuję Ci, że narodziłem się z Ducha w swoim duchu! Mam życie Boga. Jestem Jego dzieckiem!”.

Kiedy coś takiego oznajmiamy, Duch, który jest wewnątrz nas, świadczy z naszym duchem, że istotnie jesteśmy dziećmi Bożymi. Towarzyszy nam wówczas słodkie odczucie, że Bóg jest naszym drogim, kochającym Ojcem, że się z Niego narodziliśmy i mamy Jego życie.

Kiedy przeżywamy trudne chwile, możemy ćwiczyć swego ducha i oznajmiać coś Panu. Możemy na przykład powiedzieć: „Panie, jesteś ze mną w moim duchu! Dziękuję Ci, że jesteś ze mną”.

Gdy w ten sposób będziemy ćwiczyli swego ducha, to nawet jeśli będziemy przygnębieni, doświadczymy pociechy Ducha, który świadczy z naszym duchem, że istotnie jesteśmy dziećmi Bożymi.

Jak to możliwe, że Duch może w ten sposób świadczyć z naszym duchem? Przeczytajmy przypis 2 do wyrażenia nasz duch z Listu do Rzymian 8:16:

„Ukazuje to, że Duch Boży, wszechzawierający Duch Trójjedynego Boga, mieszka dziś w naszym odrodzonym ludzkim duchu i działa w naszym duchu. Te dwa duchy są jedno; żyją razem, działają razem i istnieją razem jako jeden zespolony duch (1 Kor 6:17)”.

Kiedy zostaliśmy odrodzeni, Duch Boży przyszedł, aby zamieszkać w naszym duchu. Nie jest On od nas oddzielony, nie żyje jedynie gdzieś daleko w niebiosach. Duch Boży tak naprawdę mieszka, żyje i przebywa w naszym odrodzonym duchu.

W Pierwszym Liście do Koryntian 6:17, przytoczonym pod koniec powyższego przypisu, czytamy:

„Ten zaś, kto się łączy z Panem, jest z Nim jednym duchem”.

Widzimy stąd, że te dwa duchy zespoliły się w jeden. W ten oto sposób Duch może świadczyć z naszym duchem, że jesteśmy dziećmi Bożymi.

To ważne, by znać te trzy wersety

Te trzy kluczowe wersety pokazują nam, czego pragnie Bóg. Nie chce On, byśmy znali Go jedynie obiektywnie jako Tego, który żyje na zewnątrz nas i w oddzieleniu od nas. Przeciwnie, Duch Boży i nasz ludzki duch są ze sobą ściśle powiązane.

Nasze życie chrześcijańskie rozpoczyna się, gdy rodzimy się z Ducha w swoim duchu z życiem Boga, i trwa dalej, w miarę jak żyjemy przez Jego życie, które jest w naszym wnętrzu. Co dzień w swoim duchu możemy oddawać cześć Bogu, który jest Duchem, kontaktując się z Nim i pijąc Go jako żywą wodę. A ponieważ nasz duch i Duch Boży są zespolone w jedno, może nas utwierdzać i pocieszać to, że Duch świadczy z naszym duchem, iż jesteśmy ukochanymi dziećmi Boga.

Wyłącznie dzięki Duchowi Świętemu i naszemu ludzkiemu duchowi możemy subiektywnie doświadczać Boga jako naszego życia, prawdziwego zaspokojenia i pocieszenia. Mamy nadzieję, że spodobały Ci się te trzy ważne wersety o dwóch duchach i że będą one stanowiły dla Ciebie zachętę w chrześcijańskim życiu. Jeśli mieszkasz w Polsce, możesz zamówić bezpłatny egzemplarz Nowego Testamentu w Przekładzie Odzyskiwania (bezpłatna wysyłka), aby przeczytać wszystkie przypisy do wersetów, o których mowa w niniejszym artykule.