Co oznaczają krew i woda, które wypłynęły z przebitego boku Jezusa?

 
Każda z czterech Ewangelii, wchodzących w skład Nowego Testamentu, składa relację o ukrzyżowaniu Jezusa. Ewangelia Jana jednak, wersety 19:31–34, zawiera szczegóły, które nie pojawiają się w trzech pozostałych:

„Wówczas Żydzi, ponieważ był dzień przygotowania i aby ciała nie pozostawały na krzyżu w szabat (bo ten dzień szabatu był wielkim szabatem), poprosili Piłata, aby połamano im nogi i zabrano ich. Przyszli więc żołnierze i połamali nogi pierwszemu i drugiemu, który był z Nim ukrzyżowany. Gdy jednak podeszli do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu nóg; lecz jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda”.

Rzymscy żołnierze rutynowo łamali nogi tym, których krzyżowali, aby przyspieszyć ich śmierć. Ponieważ Jezus już umarł, Jemu nóg nie połamali. Mimo to jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok, i z Jego boku wypłynęły krew i woda.

Dlaczego te szczegóły dotyczące przebicia boku Jezusa odnotowuje jedynie Ewangelia Jana? Czy mają one jakieś szczególne znaczenie?

Temat Ewangelii Jana

Aby odpowiedzieć na powyższe pytanie, musimy najpierw poznać temat tej Ewangelii.

Każda z czterech Ewangelii przedstawia inny aspekt naszego Pana Jezusa. Razem tworzą one kompletną biografię. Nowy Testament w Przekładzie Odzyskiwania na początku każdej księgi, w tym każdej z czterech Ewangelii, podaje jej temat:

• Ewangelia Mateusza: Ewangelia królestwa dowodząca, że Jezus Chrystus jest Zbawicielem-Królem,
• Ewangelia Marka: Ewangelia Boga dowodząca, że Jezus Chrystus jest Zbawicielem-Niewolnikiem,
• Ewangelia Łukasza: Ewangelia odpuszczenia grzechów dowodząca, że Jezus Chrystus jest Zbawicielem-Człowiekiem,
• Ewangelia Jana: Ewangelia życia dowodząca, że Jezus Chrystus jest Bogiem Zbawicielem, który przychodzi jako życie, aby się rozkrzewić.

Ewangelia Jana kładzie nacisk na życie. Musimy o tym pamiętać, kiedy rozważamy szczegóły zawarte w przekazie Janowym dotyczące Pańskiego ukrzyżowania.

Obrazy występujące w Ewangelii Jana

Duchowa rzeczywistość jest głęboka; bywa trudna do zrozumienia. Aby pomóc nam pojąć tę rzeczywistość, Jan w całej swojej Ewangelii posługuje się obrazami, czy też znakami.

W wersecie 1:29 na przykład Jan Chrzciciel mówi o Jezusie: „Oto Baranek Boga, który zabiera grzech świata!”. Wiemy, że Pan Jezus nie jest barankiem w sensie dosłownym z czterema nogami i gęstą sierścią. Jednak obraz Jezusa jako Baranka Bożego ukazuje nam coś wykraczającego poza to, co mogą wyrazić same słowa. Obraz czy też znak baranka od razu, bez zbędnych wyjaśnień, uzmysławia nam potulność, łagodność i bezgrzeszność Pana, który wydał za nas samego siebie.

Jan w całym swoim przekazie sięga też po inne obrazy, takie jak niebiańska drabina, wąż z brązu umieszczony na palu i krzew winny z gałązkami. Znaki te pomagają nam pojąć głęboką duchową rzeczywistość.

Obraz krwi i wody

Jaką zatem duchową rzeczywistość objawiają krew i woda, które wypłynęły z przebitego boku Pana?

Niezwykle pomocny jest przypis 1 do słów krew i woda w Ewangelii Jana 19:34 w Nowym Testamencie w Przekładzie Odzyskiwania. Przyjrzyjmy się kilku fragmentom tego dość długiego przypisu. W pierwszej jego części czytamy:

„Z przebitego boku Pana wypłynęły dwie substancje: krew i woda. Krew służy odkupieniu, które rozwiązuje problem grzechów (1:29; Hbr 9:22) i które pozwoliło Bogu nabyć kościół (Dz 20:28). Woda służy udzieleniu życia, co rozwiązuje problem śmierci (12:24; 3:14–15) i prowadzi do powstania kościoła (Ef 5:29–30). Pańska śmierć od strony negatywnej zabiera nasze grzechy, od strony pozytywnej zaś udziela nam życia. Ma zatem dwa aspekty: odkupieńczy i udzielający życia. Aspekt odkupieńczy służy aspektowi udzielania życia. Przekaz trzech pozostałych Ewangelii opisuje jedynie odkupieńczy aspekt Pańskiej śmierci; przekaz Janowy przedstawia nie tylko aspekt odkupieńczy, lecz także aspekt udzielania życia”.

Tak więc krew i woda ukazują dwa ważne aspekty Pańskiej śmierci: odkupieńczy (krew) i udzielający życia (woda).

Jezus przelał krew, aby dokonać dla nas cudownego odkupienia, dlatego możemy uzyskać przebaczenie, a także oczyszczenie z wszystkich naszych grzechów. Nigdy nie zdołamy wystarczająco Go wysławiać ani Mu dziękować za odkupieńczy aspekt Jego śmierci.

Jego odkupienie służyło jednak określonemu celowi: przyjęciu przez nas boskiego życia Boga. Jest to możliwe ze względu na udzielający życia aspekt śmierci Jezusa.

Śmierć Jezusa uwolniła boskie życie

Przeczytajmy kolejną część przypisu:

„Natomiast wypływająca woda i niezłamana kość, o których mówi Jan w w. 34 i 36, to znaki związane z udzielającym życia aspektem Pańskiej śmierci (zob. przyp. 26¹). Ta udzielająca życia śmierć uwolniła boskie życie Pana z Jego wnętrza, żeby powstać mógł kościół, złożony ze wszystkich Jego wierzących, którym udzielił On swego boskiego życia”.

Czytamy tu, że Pańska śmierć uwolniła boskie życie Pana z Jego wnętrza. Aby zrozumieć, co to oznacza, przeczytajmy słowa, które Jezus wypowiedział w Ewangelii Jana 12:24:

„Zaprawdę, zaprawdę, mówię wam: jeśli ziarnko pszenicy, które wpadło w ziemię, nie umrze, pozostaje samo; ale jeśli umrze, przynosi wiele owocu”.

Jezus przed ukrzyżowaniem przyrównał siebie do ziarnka pszenicy, które wpadło w ziemię i umarło. Ziarnko pszenicy to nasienie. Wewnątrz skorupki nasienia tkwi siła życia, pierwiastek życia. Dopóki jednak nasienie pozostaje nienaruszone, dopóty zawarte w nim życie ogranicza się do tego jednego nasienia. Musi wpaść w ziemię i „umrzeć”, aby jego zewnętrzna skorupka mogła zostać rozłupana. Tylko w ten sposób życie zawarte w nasieniu może się uwolnić, aby przynieść owoc. Ma to na celu jego rozkrzewienie czy też przyrost.

Tak samo boski Syn Boży stał się człowiekiem z ciała i krwi, imieniem Jezus. Był On zarówno boski, jak i ludzki, a Jego boskie życie kryło się w „skorupce” Jego człowieczeństwa.

Bóg jednak pragnął, abyśmy wszyscy otrzymali Jego boskie życie. Aby tak się stało, boskie życie znajdujące się w Jezusie musiało zostać uwolnione z wnętrza skorupki Jego człowieczeństwa. Doszło do tego, gdy Jezus umarł na krzyżu. Wskutek Jego śmierci boskie życie zostało uwolnione!

Teraz życie to może zostać udzielone wszystkim, którzy wierzą w Jezusa.

Dwa źródła

Możemy nieustannie czerpać z zaopatrzenia, jakim jest Jego krew i życie, na wieki. Przeczytajmy ostatnią część przypisu:

„Otwarty bok Adama, z którego powstała Ewa (Rdz 2:21–23), stanowił obraz zapowiadający przebity bok Pana. Krew baranka paschalnego (Wj 12:7, 22; Obj 12:11) ukazywała w formie typu Pańską krew, a woda, która wypłynęła z uderzonej skały (Wj 17:6; 1 Kor 10:4) — wodę, która wypłynęła z Pańskiego boku. Z krwi powstało źródło służące zmyciu grzechu (Za 13:1), a woda stała się źródłem życia (Ps 36:10; Obj 21:6)”.

Śmierć Jezusa dała początek dwóm źródłom, które zaspokajają wszystkie nasze potrzeby: źródłu służącemu zmyciu naszych grzechów i źródłu życia.

Księga Zachariasza 13:1 oznajmia:

„W tym dniu dla domu Dawida i mieszkańców Jerozolimy będzie otwarte źródło dla obmycia z grzechu i nieczystości”.

Psalm 36:10 zaś mówi:

„Bo u Ciebie jest źródło życia, w Twoim świetle oglądamy światło”.

Możemy nadal przychodzić do źródła służącego oczyszczeniu, wyznając każdy grzech, który popełniamy. Możemy też przyjmować więcej boskiego życia, przychodząc do Pana, który jest źródłem życia, aby z Niego pić.

Chwała Panu za Jego odkupieńczą i udzielającą życia śmierć, za krew i wodę!

Tylko pokrótce omówiliśmy tu głębokie znaczenie krwi i wody, które wypłynęły z przebitego boku Pana. Przypis, któremu się dzisiaj przyjrzeliśmy, zawiera jeszcze inny fragment dotyczący odkupieńczego aspektu Pańskiej śmierci.

Jeśli mieszkasz w Polsce, gorąco zachęcamy Cię do zamówienia bezpłatnego egzemplarza Nowego Testamentu w Przekładzie Odzyskiwania (bezpłatna wysyłka). Przeczytasz w nim cały ten przypis wraz z zawartymi w nim odsyłaczami do innych wersetów biblijnych, dzięki czemu głębiej zrozumiesz cudowny znak, który tu omówiliśmy.